خبرنگاران معلول محدودیت دارند، اما توانمندند

خبرنگاران معلول محدودیت دارند، اما توانمندند

به گزارش فوری خرید، اصفهان «معلولیت به برخی محدودیت ها درحوزه‌ی خبرنگاری منجر می شود. با این وجود، ما سعیمان را می نماییم که بر تک تک محدودیت ها به طریقی غلبه پیدا نماییم. ما شعاری داریم که معلولیت محدودیت است، اما ناتوانی نیست.»



آنچه گذشت خبرنگاری به روایت گروهی از خبرنگاران معلول است که در این گزارش با آنها گفتگو شده است. حامد ایزدی، خبرنگار دارای معلولیت و مشاور در امور معلولان به ایسنا اظهار داشت: نزدیک به ۴۰ سال دارم. از حدود ۱۳ سال پیش و در همکاری با منصور گلناری وارد دنیای خبرنگاری شدم. بیشترین فعالیتم در موضوعات اجتماعی و فرهنگی و مخصوصاً فرهنگ سازی برای افرادی است که دارای شرایط خاص و توانخواه هستند.

او از زاویه‌ی معلولیت به شغل خبرنگاری نگاه و اظهار نمود: در جایگاه یک خبرنگار می توانم از ۲ بعد مختلف به معلولیت نگاه کنم. بخشی از آن به باور خود فرد برمی گردد که چقدر شرایطش را پذیرفته است. از طرفی به نگرش و امکاناتی مربوط می شود که در جامعه و از جنبه های فرهنگی و اجتماعی وجود دارد. این بعد دوم بسیار مهم می باشد، به جهت اینکه یک خبرنگار معلول بتواند به سادگی آمدوشد کند و به فعالیتها و علایق خود برسد.

این خبرنگار تاکید کرد: نگرش شخصی افراد هم مساله ای اساسی است؛ چون اگر فرد موقعیت و وضعیت جسمی خویش را نپذیرد حتی اگر در دل کشوری با بهترین امکانات هم باشد، امکان دارد نتواند در شغلی چون خبرنگاری فعالیت کند.

ایزدی در تبیین صحبت های خود افزود: در همین دنیای رسانه میتوان اخباری را یافت که جنبه های متفاوتی از زیست معلولان را بازتاب می دهند. یکی از نمونه های آن فردی با شرایط خاص و در شمال کشورمان بود که برای خاموش کردن آتش در طبیعت تلاش می کرد. این فرد دو پا را کامل نداشت و در خودرو بود، اما احساس و مسئولیتی که در برابر محیط زیست داشت، سبب شد خویش را به آتش برساند و با لباسش برای خاموشی آن تلاش کند.

او با تاکید بر این که افراد با شرایط خاص حتی در بدترین امکانات و موقعیت هم می توانند دیدگاه های روبه جلو و امیدبخش داشته باشند، اضافه کرد: اما ارزشمندتر و زیباتر اینست که افراد در کنار برخورداری از انگیزه و نگرش قوی، در حوزه های مختلف از امکانات هم بهره مند باشند.

این فعال اجتماعی اظهار نمود: در ایران چند سالی است که نگاه به معلولیت بهتر شده است. یکی از اهداف خبرنگارانی امثال من دقیقا دگرگونی همین نگرش هاست. امید داریم که از مسیر خبر و دنیای خبرنگاری برای به افراد با شرایط خاص اتفاقات بهتری چه در حوزه‌ی نگرش و چه در عرصه‌ی عمل رخ دهد.

ایزدی با نظر به مناسب سازی محیط های شهری خاطرنشان کرد: چند وقت پیش بود که برای پوشش خبری به سالن استاد فرشچیان رفتم. در افتتاحیه‌ی این سالن مشهود بود که شرایط و تمهیداتی برای افراد با شرایط خاص در نظر نگرفته اند. سرویس بهداشتی آن ۴ پله داشت و در سالن حتی یک ردیف کامل هم برای افراد ویلچری مهیا نبود.

او ضمن اشاره به این که نیازهای مورد اشاره در جامعه‌ی ما غالباً دیده و درک نمی گردد، افزود: افراد با شرایط خاص باید به دل جامعه بیایند. باید با حضورشان دیده شوند و کمک کنند تا جامعه به درک درستی از زیست افراد با شرایط خاص برسد. این حضور لازمه‌ی گرفتن حقشان و مساعدکردن اوضاع است.

راه رفتن با کفش های یکدیگر از مسیر خبرنگاری


این خبرنگار خاطرنشان کرد: البته می دانم که حضور در جامعه به راحتی میسر نمی گردد. در وضعیت سخت اقتصادی و هزینه های متعدد حتی افراد عادی هم تحت فشارند و طبیعی است که شهروندان با شرایط خاص هم دشواری کم ندارند. این افراد حتی باید هزینه های بیشتری را برای حضور در شهر بپردازند که کار را سخت تر می کند.

ایزدی بیان نمود: آدم هایی که به شغل خبرنگاری قدم می گذارند، باید پوست کلفت باشند! خصوصاً خبرنگاران با شرایط خاص به جهت اینکه در این حوزه دوام بیاروند، باید بردباری خاصی داشته باشند و با شنیدن جواب های سربالا و دیدن بی اعتنایی ها کنار نکشند.

این مشاور در امور معلولین درباره‌ی مطالبات خود در عرصه‌ی خبرنگاری تصریح کرد: به نظرم توجه به زیرساخت ها با عنایت به شرایط باید در اولویت قرار بگیرد. خبرنگاران با شرایط خاص همواره کوشیده اند که جامعه‌ی مشابه خودشان دیده شوند و بیشتر در اجتماع رفت وآمد کنند. آدم ها از گروههای مختلف باید بیشتر به هم نزدیک شوند.

او با توضیح زیرساخت افزود: زیرساخت به این شکل است که اگر قرار است مثلا به یک خبرگزاری بودجه ای یا امکاناتی واگذار کنند، باید از قبل تأمل شود و تمهیداتی هم برای حضور یک فرد با شرایط خاص، چه ویلچری، چه نابینا، چه ناشنوا و... در نظر بگیرند. باید آموزش های لازم را به این فرد بدهند. حتی امتیازاتی هم در اختیار او بگذارند. چونکه چنین آدمی می تواند چند نفر دیگر را هم مانند خودش توانمند و حضورشان را در جامعه پررنگ کند. این مساله در کم شدن صدمه های جامعه اثر دارد.

ایزدی اضافه کرد: من در جایگاه خبرنگار یا هرکس دیگری می تواند در این حوزه وارد شود و تأثیرات مثبتی بگذارد. اما افراد بالادستی که امکانات دستشان است و تصمیم گیرنده هستند هم باید به این عرصه اهمیت بدهند تا تغییرات اساسی محقق شود. افرادی که در رأس قرار دارند و می توانند جریان ساز شوند باید به مسائل و مشکلات معلولین نگاه کنند. لازمه‌ی تحقق آن تعامل تمام ارگان ها و نهادها با یکدیگر است. همه باید به میدان بیایند. هرکس باید به سهم خودش قدمی بردارد.

این فعال اجتماعی و خبرنگار با تاکید بر این که باید بین تصمیم گیران شهری و کشوری افراد با شرایط خاص هم حضور داشته باشند، بیان نمود: در دل تصمیم گیری ها اگر فردی با شرایط خاص باشد، وضعیت بهتری رقم خواهد خورد. بسیاری از مسائل بدون حضور چنین افرادی اصلاً دیده نمی گردد. شرایط یک معلول برای خود او ملموس تر است و بهتر می تواند کمک کننده باشد.

او افزود: باید خود مسؤلان از پذیرش چنین افرادی استقبال کنند. اگر از همان ابتدا در امور مختلف، افراد با شرایط خاص حضور داشته باشند و چنین مشاورانی نظردهی کنند، صرفه جویی در هزینه اتفاق می افتد. گاهی به خاطر نادیده گرفتن مسائلی که با بودجه‌ی کم هم می شود آنرا به سر انجام رساند، مجبور می شویم که هزینه های بیشتری بپردازیم. پشت بسیاری از اقدامات ما امکان دارد فکر عمیق و درستی وجود نداشته نباشد و نتواند نیاز گروههای مختلف را رفع کند. گاهی شعور مدیریتی ما کاستی دارد. ما به مدیران فهمیده نیاز داریم.

ایزدی با بیان این نکته که خبرنگاری آدم های عاشق خودش را می خواهد توضیح داد: همواره در فعالیت خبری به نیازهای افرادی که مانند خودم هستند، توجه کرده ام. فرهنگ سازی مناسب را رسالت خودم می دانم. معلولیت مسئله‌ی گروه خاصی نیست، چونکه هر لحظه امکان دارد یکی از افراد جامعه در چنین شرایطی قرار بگیرد.

مشاور امور معلولین در انتها بیان نمود: خبرنگاری را تابلویی می دانم که آدم ها را به یکدیگر معرفی می کند و نشان داده است. خبرنگاری کمک می نماید تا همه بتوانند با کفش های یکدیگر راه بروند. اگر چنین اتفاقی بیفتد درک من و شما از زیست و شرایطمان بیشتر می شود. بدون قضاوت همه را برابر می دانیم. هرچه افراد از گروههای مختلف به هم نزدیک تر شوند، اساسا جامعه، شهر و فرهنگ بهتری هم خواهیم داشت.

آمدن مسائل معلولان از حاشیه به متن با خبرنگاری


ساجده رضوی زاده دیگر خبرنگار معلول و مدیر روابط عمومی جشنواره‌ی ملی رسانه ای معلولان در گفتگو با ایسنا بیان نمود: حدود ۳۴ سال دارم و دانشجوی دکترای رشته‌ی فلسفه‌ی تعلیم و تربیت هستم. حدود ۷ سال است که در عرصه‌ی خبر و رسانه فعالیت می کنم. پیش از ورود به خبرنگاری از راه انجمن صدمه دیدگان نخاعی با آقای منصور گلناری آشنایی داشتم.

او افزود: آقای گلناری در حدود سال ۱۳۹۵ شمسی این ایده را بیان کرد که یک پایگاه خبری تشکیل گردد و گردانندگان آن افراد دارای نابینایی، ناشنوایی، معلولیت جسمی ـ حرکتی یا هر نوع دیگری باشند. مقرر شد که این خبرگزاری با تمرکز بر اخبار معلولان فعالیت کند، اما در کنارش به حوزه های دیگر خبری هم توجه داشته باشد. هدف این بود که موضوعات زیست معلولین از حاشیه به متن بیاید و خود معلولین هم بیشتر دیده شوند.

رضوی زاده با نظر به این که آموزش های خبری را به همراه گروهی دیگری از معلولان زیر نظر آقای گلناری آموخته است، توضیح داد: به تدریج در نشست های خبری ارگان ها و برنامه های متنوع دیگر حضور پیدا کردیم. در واقع یک باشگاه خبرنگاران معلول راه اندازی شده بود که از مسیر آن توانستیم به تجربه های بسیاری برسیم. جشنواره‌ی رسانه ای معلولین هم ایده ای بود که از سوی آقای گلناری عنوان شد. تابحال ۶ دوره از آن برگزار شده است و دوره‌ی هفتم آن هم درحال کلیدخوردن است.

خبرنگار خبرگزاری توان نگار توضیح داد: بازتاب اخبار معلولین حوزه‌ی اصلی فعالیت و علایق من است. در جایگاه یک معلول جسمی _ حرکتی باید بگویم که خبرنگاران مانند من مشکلات فراوانی در تهیه‌ی خبر دارند. بسیاری از برنامه ها را امکان دارد نتوانیم شرکت نماییم و پوشش بدهیم. حقیقت است که بعضی از فعالیتهایی را که یک خبرنگار غیرمعلول به آنها اقدام می کند، ما نمی توانیم انجام دهیم.

مدیر روابط عمومی جشنواره‌ی ملی رسانه ای معلولان ضمن اشاره به این که معلولیت به برخی محدودیت ها درحوزه‌ی خبرنگاری منجر می شود، اظهار نمود: با این وجود، ما سعیمان را می نماییم که بر تک تک محدودیت ها به طریقی غلبه پیدا نماییم. اساسا بین معلولیت و حضور در مجامع خبر ارتباطی وجود دارد و برای معلولان مختلف هم متفاوت می باشد. ما شعاری داریم که «معلولیت محدودیت است، اما ناتوانی نیست.»

رضوی زاده تصریح کرد: مباحث و مسائل معلولین بسیار متنوع و گسترده است. از ابعاد مناسب سازی، خصوصاً فرهنگی، شغل و درآمدزایی میتوان به زیست معلولان نگاه کرد. خبرنگاران معلول برای بازتاب و تبیین این مسائل برای ارگان های مختلف تلاش می کنند. درواقع، از هر فرصتی برای رساندن صدای افراد دارای معلولیت در جامعه می کوشند، بخصوص در زمینه هایی که بدانیم تأثیرگذاری بیشتری دارد.

این خبرنگار با تاکید بر این که از همان ابتدا با هدف بازتاب مسائل معلولین به کار رسانه وارد شده است، توضیح داد: ما در فرهنگ سازی ضعف فراوانی داریم. از ابتدا کوشیدم از این زاویه به مسائل و مشکلات معلولان نگاه کنم. خبرنگاری برای من عرصه ای است که بتوان نیازهای افراد جامعه را در سطوح متعدد خانواده، شهر، استان، کشور و حتی در سطح جهانی بیان کرد و برای گذار از آنها کوشید. شناخت در این عرصه مهم می باشد. باید دغدغه‌ی گروههای مختلف مردمی را شناخت.

او با تاکید بر این که خبرنگاران صدای مردم اند، اظهار داشت: این مردم امکان دارد حاشیه نشین یا از طبقات بالاتری باشند که اساسا هرکدام نیازهای خاص خویش را دارند. برای شناخت مشکلات باید کوشش کرد تا به قلم بیایند، در رابطه با شان صحبت شود و مطالبه گری هم محقق شود. با این امید که به سمت حل بهتر و سریع تر مشکلات گام برداریم.

رضوی زاده خاطرنشان کرد: امیدوارم همه‌ی افراد جامعه‌ی ما و تمام جهان نگاهشان به افراد معلول عوض شد. به بیان دیگر، نگاهشان را به مسائل و توانمندی های افراد معلول تغییر دهند. دغدغه های خاص معلولان باید موردتوجه تمام جامه قرار بگیرد. در این حوزه به کمک جمعی نیاز است.

این خبرنگار لازمه‌ی رسیدن به جامعه‌ی مطلوب را توجه به نیاز تمام گروه ها دانست و بیان نمود: در یک کلام، برای حل مسائل و مشکلات معلولان ابتدا باید ذهن و تفکر جامعه دگرگون شود. حضور یک معلول در سطح شهر و مجامع مختلف و دیده شدن مانند یک آدم عادی مطالبه‌ی اساسی است که از راه رسانه ها و حوزه‌ی خبرنگاری برای تحققش تلاش می نماییم.

از خبرنگاران معلول کار بدون حقوق می خواهند


فاطمه صابری هم عکاس خبری دارای معلولیت است که به خبرنگار ایسنا توضیح داد: من کم شنوا هستم. ۳۲ سال دارم و حدود ۸ سال است که در حوزه‌ی فتوژورنالیسم فعالیت می کنم. در کنار عکس خبری به شکلی دیگر هم با کار رسانه در ارتباطم و آن طراحی روزنامه و مجله است.

او افزود: دانش آموخته‌ی لیسانس گرافیک هستم. با نشریات «فریاد کوهستان» و «گردشگران و طبیعت» و همینطور پایگاه خبری «طبیعت گردشگران» همکاری می کنم. افتخار دارم که بگویم عکاس جشنواره‌ی ملی رسانه ای معلولان هم بوده ام. انتظار دارم که در دو عرصه‌ی مادی و معنوی به خبرنگاران توجه بیشتری شود. ما به حمایت مالی و معنوی هم پای یکدیگر نیاز داریم.

این عکاس با نظر به قانون پشتیبانی از معلولین اظهار داشت: سازمان ها موظف اند که ۳ درصد از استخدام خویش را به نیروی کار معلول اختصاص دهند، اما درعمل چنین هدفی محقق نمی گردد. هیچ اداره ای به استخدام افراد معلول و در دایره‌ی این قانون حاضر نیست. ما معلولین توانایی کم نداریم و تلاشمان هم بسیار است. اما متأسفانه غالباً در مقابل کارمان حقوق کمی دریافت می نماییم. حتی برخی انتظار دارند که بدون حقوق برایشان فعالیت خبری کنیم!

صابری خبرنگاری را خدمت به مردم می داند و اضافه می کند: از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و همینطور صندوق اعتباری هنر کشور انتظار داریم که نظر جدی و نتیجه بخش به خبرنگاران دارای معلولیت داشته باشد. ما معلولان با عنایت به شرایط خاصمان همواره از بعد مالی دغدغه های بسیاری داریم. من که کم شنوا هستم علیرغم هزینه های متعدد، بهزیستی از من حمایتی نکرده است و حق معلولیتی از این سازمان دریافت نکرده ام.




1403/05/18
12:22:18
5.0 / 5
376
تگهای خبر: استخدام , اقتصاد , اقتصادی , تجربه
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)

تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب
لطفا شما هم نظر دهید
= ۴ بعلاوه ۴
فوری خرید